De kiem voor het ontstaan van mijn psychose en de daarna door de psychiatrie vastgestelde diagnose bipolaire stoornis, werd gelegd in mijn jongste kinderjaren. Door trauma dat toen ontstond. Als kind heb ik mij heel onveilig gevoeld. Ik sliep alleen op een zolder en ik voelde me bang in het donker. Overigens hing dit trauma niet enkel samen met bipolariteit, ook een angststoornis heb ik overwonnen.

Naar binnen geslagen angst. Het was simpelweg teveel om te voelen voor mij als kind. Ik schreeuwde om mijn ouders vanaf zolder want ik was bang. Ik durfde niet zelf twee verdiepingen in het donker naar beneden. Angst is hierdoor in mij naar binnen geslagen, het was teveel. Trauma. Een andere component was woede. Ik heb heel veel gevoelens van ingehouden woede in mezelf opgeslagen. Trauma. Dit had te maken met een abusieve band die ik met mijn vader had als kind. Deze tekst is niet bedoeld om een schuldige aan te wijzen. Wat ik wil aanstippen is de wortel van mijn trauma en het niveau van awareness van mijn vader destijds. De dingen waren simpelweg zoals ze waren.

Geenszins is een angststoornis, of, waar het hier over gaat, een bipolaire stoornis, chronisch of een aangeboren hersenziekte.