Ten grondslag aan de gevoelens manie (naar binnen geslagen woede, trauma) en depressie (naar binnen geslagen woede, trauma) lag vroeg kindtrauma. Het alleen slapen op zolder, doodsbang zijn in het donker, niet naar beneden durven, het schreeuwen om mijn ouders en het voor mij als kind gevoelsmatig te lang duren voordat mijn beide ouders boven kwamen. Dit veroorzaakte een gevoel van angst in mij. Angst die naar binnen sloeg omdat het als kind teveel was om te dragen, dus trauma. Nu ik hierover schrijf, voel ik de angst in mijn lijf. Naast bipolariteit, kreeg ik te kampen met een angststoornis, die ik ook overwon.

Samengaand met dit trauma van angst, was traumatisch voor mij opgeslagen woede, de emotie woede, in mezelf. Woede naar mijn vader toe om hoe hij mij als kind behandelde. Alles bij elkaar voelde ik mij als kind niet gezien. Als kind was ik me hier niet van bewust. Ik dacht dat het normaal was om mij altijd ongemakkelijk te voelen: ik wist niet beter. Dat ik als kind voer werd voor pesters (ik voelde me ongemakkelijk over mezelf want niet gezien door mijn ouders), was een trauma dat op de vroege kinder trauma’s werd gestapeld.

Therapie met een ervaringsdeskundige op basis van een gelijkwaardig contact heeft mij gered. Lees hier mijn verhaal.